Krioterapia
Kriochirurgia (od greckiego kry´os – zimno, lód) od wielu lat jest powszechnie stosowana w praktyce dermatologicznej. Polega na miejscowym, kontrolowanym zmrażaniu tkanek z użyciem ciekłego azotu, co w efekcie powoduje ich zniszczenie.
Podstawowe informacje
Podczas zabiegu obserwujemy zamrożenie zmiany pod postacią „twardego lodu”, następnie pojawia się zaczerwienienie oraz szybko narastający obrzęk tkanek poddanych zabiegowi. Po kilku godzinach może wystąpić wysięk lub pęcherz – w zależności od lokalizacji (w przypadku zmian na twarzy pęcherz pojawia się już po kilku minutach, na stopie nawet po kilku dniach). Pęcherz może utrzymywać się przez kilka dni, po których tworzy się strup. Po jego odpadnięciu widoczna jest świeża, jasnoróżowa blizna, która z czasem staje się bledsza i mniej widoczna.
Wskazania
Wskazania do leczenia tą metodą obejmują wiele jednostek chorobowych spotykanych często w praktyce dermatologicznej. Należą do nich m.in. niektóre choroby wirusowe skóry jak np. brodawki („kurzajki”), łagodne rozrosty skóry, stany przedrakowe, zmiany naczyniowe oraz niektóre raki skóry.
Przeciwwskazania
– współistnienie jednostek chorobowych, których zaostrzenie może być spowodowane miejscowym obniżeniem temperatury (np. pokrzywka z zimna, krioglobulinemia, choroba i objaw Raynauda),
– schorzenia i procedury terapeutyczne, które uniemożliwiają prawidłowe wygojenie odczynu po zamrożeniu (choroby tkanki łącznej i autoimmunologiczne, leczenie immunosupresyjne).
Przebieg zabiegu
Znieczulenie w trakcie zabiegu nie jest konieczne. Pacjent może odczuwać w trakcie zamrażania „pieczenie”, natomiast bezpośrednio po zabiegu może pojawić się ból, który szybko ustępuje.